Ik mis niet graag goede soorten op Walcheren. Op maandag 24 oktober ontdekte Corstiaan Beeke aan het eind van de middag een Witkopgors samen met twee Geelgorzen op de Polredijk bij Veere, langs het Veerse Meer. Het was de tweede voor Walcheren, na een eenmanswaarneming door Jaco Walhout in 1987 bij Westkapelle. Ik werkte die dag een avonddienst en kon er met geen mogelijkheid tussenuit. De vogel zag er echter ‘steady’ uit, werd tot in de schemering gezien en de Geelgorzen waar hij mee optrok zaten er al minstens drie dagen, dus had ik er wel vertrouwen in toen ik de volgende morgen de Polredijk op liep. De Geelgorzen waren snel teruggevonden, maar naarmate de ochtend vorderde leek het er steeds meer op dat de Witkopgors er tussenuit was geknepen.

Aan het begin van de middag besloot ik om – voorafgaand aan mijn volgende avonddienst – nog een zoekpoging te wagen. Na de twintig minuten durende rit trof ik op de Polredijk Arjen van Gilst, Piet de Poorter en Tirzah Brusse aan, die eveneens op zoek waren. Gorzen houden van akkers, dus het leek me een goed idee om in de tijd die resteerde wat akkers en boerderijen in de omgeving af te zoeken. De eerste akker die ik tegenkwam, een recent gerooide bietenakker, scande ik met mijn telescoop en bijna direct kreeg ik een tapuitachtige in beeld, die achteraan op de akker foerageerde. Tapuiten in deze tijd van het jaar zijn schaars en altijd een dubbele check waard – oktober is immers de maand bij uitstek om een zeldzame tapuit tegen het lijf te lopen. Het eerste wat mij bij deze tapuit opviel was de kleur: waar eerste winter Tapuiten meestal een licht oranje-rossige tint hebben, was deze eerder zandkleurig. Wat van grote afstand ook opviel, was de donkere teugel, het weinige wit áchter het oog, de kleur van de vleugels (eenkleurig met de mantel) en de opgerichte houding – dit leek wel een Izabeltapuit!

izabeltapuit-3-veere-25102016-corstiaan-beeke

Izabeltapuit, Veere, 25 oktober 2016. Foto: Corstiaan Beeke.

Om meer details te kunnen zien, parkeerde ik mijn auto langs de Snouck Hurgronjeweg, vanwaar ik te voet de akker kon bereiken. Ondertussen belde ik alvast enkele mensen: ‘Spannend tapuitje, kom maar vast’. Dichterbij gekomen zag ik nu meer details aan het verenkleed: de dekveren vertoonden lichtbruine (niet donkerbruine) centra en brede beige veerranden. De kleine dekveren mistten daarnaast de zwarte centra die een eerste winter ‘gewone’ Tapuit zou moeten hebben. De typische opgerichte houding bleef opvallen. Met de camerafunctie van mijn telefoon maakte ik snel wat foto’s. Mayro Pattikawa en Arjen van Gilst – die inmiddels hadden begrepen dat ik ‘iets’ had – schoven aan, even later gevolgd door Corstiaan Beeke. Het donkere ‘geisoleerde’ duimvleugeltje viel op, evenals het grote snavelformaat. Toen de vogel een stukje vloog zagen we egale lichte ondervleugels en een tamelijk brede zwarte staartband – opnieuw prima kenmerken. Via de Walcherse appgroep alarmeerde ik ook de rest van vogelend Walcheren. Ondertussen hipte de vogel al foeragerend onze kant op. Een groeiend groepje vogelaars kon de vogel op een gegeven moment van korte afstand bekijken.

vogelaars-bij-de-izabeltapuit

Vogelaars bij de Izabeltapuit, Veere, 25 oktober 2016. Foto: Corstiaan Beeke.

Vanwege werkverplichtingen kon ik zelf niet lang blijven. Na mijn vertrek bleek hoe goed de vogel te benaderen was: er werden schitterende foto’s en videobeelden gemaakt. Voor het invallen van het donker werd de vogel door enkele tientallen waarnemers gezien, waaronder bijna alle Walcherenaren. De volgende morgen, woensdag 26 oktober, bleek de vogel vertrokken. Eerder schreef ik al hoe zuur het is om een goede soort te missen, zeker als het je eigen vogelgebied betreft. Een speciaal woord van medeleven verdient ‘vaste vogelmaat’ Pieter Beeke, die na een urenlange autorit en veel oponthoud slechts enkele minuten te laat arriveerde: de vogel was vanwege de duisternis niet meer zichtbaar. Een vergelijkbaar scenario deed zich voor bij ondergetekende, die in 2010 de Bonte Tapuit bij Westkapelle wist te missen. ‘Dippen’ hoort er misschien bij, maar doet wel pijn.

izabeltapuit-2-veere-25102016-corstiaan-beeke

Izabeltapuit, Veere, 25 oktober 2016. Foto: Corstiaan Beeke.

Dit is de eerste waarneming van een Izabeltapuit in Zeeland en natuurlijk een mooie toevoeging aan de toch al imposante Walcherse soortenlijst. Landelijk betreft dit het twaalfde geval, in het Deltagebied waren er vier eerdere waarnemingen (alle op de Maasvlakte). Lange tijd hebben zeldzame tapuiten Walcheren gemeden, maar sinds 2010 lijkt de ban opgeheven met waarnemingen van Bonte Tapuit in 2010, Woestijntapuit in 2013 en (Oostelijke) Blonde Tapuit in 2014 (alle bij Westkapelle). De Izabeltapuit maakt het rijtje aardig compleet.