Na een leuk vogel- en (nacht)vlinderweekendje op Texel had ik de smaak te pakken en besloot dinsdagmorgen 20 mei nog even “Westkapelle te doen” in de hoop leuke steltjes te zien in het Noordervroon. Vier Strandplevieren, twee Kleine Strandlopers, een twintigtal bontbekken, een drieteentje en één bontje was de magere oogst, maar deze vogels lieten zich wel aardig zien.

Pim meldde via de whatsapp een paar Wespendieven over Breskens richting Walcheren, dus er werd flink naar boven gekeken. Het is tenslotte mei, alles is mogelijk. Even over zee kijken leverde uiteraard ook niets op, dus ik vervolgde m’n weg naar het dorp om daar het opslagterreintje te bekijken. Via het duin strompelde ik naar boven tot ongeveer het midden van het terreintje. Vanwege een eerder opgelopen voetblessure ging ik er eens lekker voor zitten. Twee tapuiten in de kijker. Hmm… ”zie ik tenminste nog iets” dacht ik bij mezelf. M’n scoop er op gericht. De linker was een gewone Tapuit, de rechter een heuse Blonde Tapuit, echter wel in een lastig kleedje. De witte keel, donkere vleugels en het okerkleurige borstbandje waren echter overtuigend genoeg. Snel op de whatsapp-groep gegooid en wat verre foto’s gemaakt met de converter ertussen. De staart had ik nog niet goed gezien en om andere soorten uit te sluiten dacht ik nog even na over de mogelijkheid van een vrouwtje Bonte Tapuit. Daarom gaf ik hem in eerste instantie door als mogelijke Blonde Tapuit.

Na een leuk vogel- en (nacht)vlinderweekendje op Texel had ik de smaak te pakken en besloot dinsdagmorgen 20 mei nog even “Westkapelle te doen” in de hoop leuke steltjes te zien in het Noordervroon. Vier Strandplevieren, twee Kleine Strandlopers, een twintigtal bontbekken, een drieteentje en één bontje was de magere oogst, maar deze vogels lieten zich wel aardig zien.

Pim meldde via de whatsapp een paar Wespendieven over Breskens richting Walcheren, dus er werd flink naar boven gekeken. Het is tenslotte mei, alles is mogelijk. Even over zee kijken leverde uiteraard ook niets op, dus ik vervolgde m’n weg naar het dorp om daar het opslagterreintje te bekijken. Via het duin strompelde ik naar boven tot ongeveer het midden van het terreintje. Vanwege een eerder opgelopen voetblessure ging ik er eens lekker voor zitten. Twee tapuiten in de kijker. Hmm… ”zie ik tenminste nog iets” dacht ik bij mezelf. M’n scoop er op gericht. De linker was een gewone Tapuit, de rechter een heuse Blonde Tapuit, echter wel in een lastig kleedje. De witte keel, donkere vleugels en het okerkleurige borstbandje waren echter overtuigend genoeg. Snel op de whatsapp-groep gegooid en wat verre foto’s gemaakt met de converter ertussen. De staart had ik nog niet goed gezien en om andere soorten uit te sluiten dacht ik nog even na over de mogelijkheid van een vrouwtje Bonte Tapuit. Daarom gaf ik hem in eerste instantie door als mogelijke Blonde Tapuit.

Een zeldzame soort ontdekken is één ding, de vogel vervolgens laten zien aan je medevogelaars is wat anders. Tien minuten voordat Floor Arts het opslagterreintje van de noordkant opliep, was ik de vogel natuurlijk kwijt. Naar beneden hinkelend seinde ik met wilde gebaren dat Floor om moest lopen, anders zou het beestje misschien het duin invliegen en had ik er een eenmanswaarneming bij, met magere foto’s… Per ongeluk stootte Floor de vogel toch op richting de takkenbossen en we besloten snel om vanaf het duin weer verder te kijken. Gelukkig liet de tapuit zich daarna goed zien aan de toegestroomde Walcherse en Bevelandse vogelaars. Er is die dag bij mijn weten niemand het terrein opgegaan.

Op grond van de donkere rug, de lange handpenprojectie, het licht vleugelstreepje en de matig gekeurde borstband is deze vogel gedetermineerd als onvolwassen Oostelijke Blonde Tapuit.

Eerder werd deze soort op Walcheren gezien op 2 tot 4 juni 1996. Zoals Marcel Klootwijk mij vertelde, is deze vogel nadien in vijf jaar tijd grappig genoeg wel drie keer van (onder)soort veranderd. In Nederland zijn er verder alleen nog waarnemingen uit 1972 in Monster (Zuid-Holland) en een uit 2003 (1e zomer mannetje op Texel). Dit is dus het vierde geval voor Nederland.

Foto’s en tekst Tobi Koppejan